Szkolny rok się zaczął. Pierwsze rozstanie. Dziecięca matematyka
WSKAZÓWKI DO PRACY DOMOWEJ Z DZIECKIEM
1. NAUCZMY DZIECI SYSTEMATYCZNOŚCI/
WYRÓBMY NAWYK „SIADANIA DO LEKCJI” 2. PRZYG0TUJMY DZIECKU MIEJSCE DO PRACY/ WYZNACZMY STAŁĄ PORĘ 3. ZACHĘCAJMY DZIECKO DO SAMODZIELNEJ NAUKI 4. SPRAWDZAJMY JAK POSTĘPUJE PRACA/ ZAGLĄDAJMY PRZEZ RAMIĘ/ DYSKRETNIE SPRAWDZAJMY JAK DZIECKO SOBIE RADZI/ BĄDŹMY W POBLIŻU 5. NIE KRYTYKUJMY, POWIEDZMY LEPIEJ ”WIDZĘ ŻE SIĘ STARASZ ALE TUTAJ …………” 6. ZACHĘCAJMY MÓWIĄC „NA PEWNO SOBIE PORADZISZ Z TYM ZADANIEM, GDY SKOŃCZYSZ PRZYJDĘ ZOBACZYĆ JAK CI POSZŁO” 7. NIE WYRĘCZAJMY DZIECKA, NIE POPĘDZAJMY…. 8. GDY DZIECKO PYTA NAS JAK WYKONAĆ ZADANIE, ODEŚLIJMY JE DO ŹRÓDŁA (np. słownika) 9. NIE WYKONUJMY ZA DZIECKO PRACY DOMOWEJ 10. WSPIERAJMY ALE NIE WYRĘCZAJMY!!! 11. PRZECZYTAJMY Z DZIECKIEM TREŚĆ ZADANIA, ZADAJMY W MIARĘ KONIECZNOŚCI PYTANIA POMOCNICZE 12. GDY PODCZAS SPRAWDZANIA PRACY DOMOWEJ ZNAJDZIEMY JAKIEŚ BŁĘDY LUB NIEDOCIĄGNIĘCIA, WSKAŻMY JE DZIECKU NIECH SAMO POPRAWI 13. WARTO UZMYSŁOWIĆ DZIECKU, ŻE TO CZEGO SIĘ UCZY W SZKOLE JEST PRZYDATNE W ŻYCIU, JEŚLI WIDZIMY, ŻE DZIECKO NIE RADZI SOBIE Z JAKIMŚ PRZEDMIOTEM SPRÓBUJMY ZAINTERESOWAĆ GO NIM W NIETYPOWY SPOSÓB! OBEJRZYJCIE RAZEM FILM/IDŹCIE DO MUZEUM.. 14. GDY DZIECKO ZROZUMIE, ŻE ZDOBYTA WIEDZA PRZYDAJE SIĘ W ŻYCIU, CHĘTNIE BĘDZIE SIĘ UCZYĆ 15. WSKAŻMY DZIECIOM TECHNIKI, UMIEJĘTNOŚĆ UCZENIA SIĘ TO NIE WIEDZA WRODZONA. 16. KAŻDY MA OKREŚLONE PREDYSPOZYCJE DO UCZENIA SIĘ (WZROKOWCY< SŁUCHOWCY< KINESTETYCY) POMÓŻMY DZIECKU OKREŚLIĆ JEGO WŁASNE 17. OCZEKUJMY SUKCESU NA MIARĘ MOŻLIWOŚCI DZIECKA/ NAUCZYCIELE POMOGĄ JE OKREŚLIĆ
PRAWA OSIĄGANIA SUKCESÓW
Literatura: Rimm S.: Dlaczego zdolne dzieci nie radzą sobie w szkole, Syndrom Nieadekwatnych Osiągnięć Szkolnych Rimm S. :Jak Wychować mądre dziecko JAK PRACOWAĆ Z DZIECKIEM W DOMU W zakresie nauki czytania - czytanie dzieciom, najlepiej
codziennie czytanie z jednoczesnym wskazywaniem palcem
czytanego wyrazu (oko „idzie” za palcem), zastosowanie kolorowej nakładki na
tekst ćwiczenia techniki głośnego czytania: sylab, wyrazów, zdań, tekstów czytanie
wyrazów z zaznaczonymi kolorem sylabami dostarczanie dzieciom ciekawych dla
nich tekstów do czytania w zależności od indywidualnych zainteresowań ćwiczenia
syntezy i analizy sylabowej, potem syntezy i analizy głoskowej oraz ćwiczenia w
wyróżnianiu sylab i głosek w nagłosie, wygłosie i śródgłosie, a także ćwiczenia
w wyróżnianiu i liczeniu wyrazów w zdaniach i zdań w tekście. W zakresie nauki pisania - zajęcia manualne, wykonywanie prac
plastyczno-technicznych dzieciom leworęcznym wdrażanie dziecka do uważnego pisania, samokontroli i czujności ortograficznej. W zakresie umiejętności
matematycznych - ćwiczenia
w określaniu położenia przedmiotów w przestrzeni (określenia na, pod, za, obok, nad, przed, po lewej stronie, po prawej stronie, itp.), przy czym najlepiej rozpoczynać pracę od zabaw ruchowych z dziećmi układanie przedmiotów według poleceń, przechodząc potem do rysunków, klasyfikowanie przedmiotów według ich cech - stosowanie liczmanów, konkretnych przedmiotów, patyczków, w początkowej fazie liczenia (dopóki dziecko nie jest gotowe liczyć w pamięci) w ćwiczeniach stosować liczydło, uczyć je prawidłowych technik liczenia pilnowanie, aby dziecko przeliczało elementy od lewej strony do prawej z jednoczesnym dotykaniem kolejnych liczmanów. Wszystkie umiejętności związane z ważeniem, mierzeniem, pomiarem objętości, obliczeniami pieniężnymi, kalendarzowymi, zegarowymi wykonywać najpierw praktycznie przy pomocy rzeczywistych przyborów takich jak: linijki, centymetry, zegary, kalendarze, pieniądze, waga i odważniki, butelki i pojemniki, ilustrowanie zadań z treścią. Stosowanie ciekawych i różnorodnych zadań rozwijających logiczne myślenie, systematyczny trening liczenia w pamięci.
Kluczowe kompetencje w uczeniu się przez całe życieKluczowe kompetencje w postaci wiedzy, umiejętności i postaw odpowiednich do każdej sytuacji mają fundamentalne znaczenie dla każdego obywatela społeczeństwa opartego na wiedzy. Zapewniają wartość dodaną dla rynku pracy, spójność społeczną i aktywne obywatelstwo, oferując elastyczność i zdolność adaptacji, satysfakcję i motywację. Ponieważ powinny one zostać nabyte przez wszystkich, zalecenie to proponuje narzędzie odniesienia dla państw członkowskich Unii Europejskiej (UE) w celu zapewnienia pełnego włączenia tych kluczowych kompetencji do ich strategii i infrastruktury, zwłaszcza w kontekście uczenia się przez całe życie. AKTZalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2006/962/WE z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie [Dz.U. L 394 z 30.12.2006]. Kompetencje kluczowe w procesie uczenia się przez całe życie to połączenie wiedzy, umiejętności i postaw odpowiednich do sytuacji. Są one szczególnie niezbędne do samorealizacji i rozwoju osobistego, integracji społecznej, bycia aktywnym obywatelem i zatrudnienia. Kompetencje kluczowe mają istotne znaczenie w społeczeństwie wiedzy i gwarantują większą elastyczność siły roboczej, umożliwiając jej szybsze dostosowanie się do stałych zmian w świecie, w którym zachodzą coraz liczniejsze wzajemne powiązania. Stanowią również ważny czynnik innowacji, produktywności i konkurencyjności, a ponadto mają wpływ na motywację i zadowolenie pracowników oraz jakość pracy. Osoby, które powinny nabyć kluczowe kompetencje, to:
Zdobywanie kluczowych kompetencji jest spójne z zasadami równości i dostępu dla wszystkich. Niniejsze ramy odniesienia dotyczą również w szczególności grup znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, których potencjał edukacyjny wymaga wsparcia. Przykładowe grupy tego typu to osoby o niskich kwalifikacjach podstawowych, osoby przedwcześnie kończące naukę szkolną, osoby niepełnosprawne, migranci itp. Osiem kluczowych kompetencji Niniejszy dokument ramowy określa osiem kluczowych kompetencji i opisuje najważniejszą wiedzę, umiejętności i postawy związane z każdą z nich. Te kluczowe kompetencje to:
Wszystkie te kluczowe kompetencje są wzajemnie zależne, a w każdym przypadku kładzie się nacisk na krytyczne myślenie, kreatywność, inicjatywę, rozwiązywanie problemów, ocenę ryzyka, podejmowanie decyzji i konstruktywne kierowanie emocjami. AGRESJA W ostatnich latach w Polsce obserwuje się wzrost agresji wśród dzieci i młodzieży. W coraz większym stopniu zjawisko agresji zauważalne jest w szkole. Agresja to takie zachowanie, które jest umyślnym działaniem na szkodę jednostki lub jej własności i tego działania nie da się społecznie usprawiedliwić. Dla zaspokojenia własnych potrzeb lub z powodów trudno wytłumaczalnej wrogości agresywny człowiek oddziałuje agresywnym zachowaniem lub przemocą na osoby lub przedmioty ze swojego otoczenia. Istnieją różne rodzaje agresji:1. agresja werbalna występuje wtedy, gdy w stosunku do innych używane są przez napastnika przezwiska, wyzwiska, przekleństwa, groźby, pokazywane są obraźliwe jednoznaczne gesty, oskarżanie, plotki, przedrzeźnianie, robienie min i wreszcie krzyk. 2. agresja fizyczna to przede wszystkim u małych dzieci tupanie, padanie na podłogę, bicie pięściami, bicie kolegi lub koleżanki, a u starszych agresorów napaści, wymuszenia, razy zadawane rękami, pałkami, zranienia nożem, przypalanie papierosem oraz kradzieże. 3. agresja instrumentalna ma miejsce wtedy, gdy agresor długim, przeraźliwym krzykiem, poszturchiwaniem, biciem, nękaniem, groźbą zamierza zdobyć od słabszych od siebie pieniądze, pożywienie, cenne przedmioty, rzeczy, którymi może przed innymi szpanować. Innych sposobów zdobycia tych dóbr agresywny człowiek nie widzi. Jedynym sposobem jest przemoc. 4. agresja wroga występuje u osobników bardzo zdegenerowanych, dla których agresja słowna i fizyczna to sposób bycia, zwracania na siebie uwagi, zdobywania pozycji w środowisku. Oni biją dla samej przyjemności bicia, napadają, kradną, bo to jest ich sposób na życie. Najczęściej zauważalnymi przejawami agresji w naszej szkole są: · agresja słowna (wulgaryzmy, przezwiska, wyśmiewanie), · agresja fizyczna (popychanie, „drobne bójki”). Najbliższe środowisko czyli rodzina, rówieśnicy i podwórko oraz telewizja, gry komputerowe i niektóre agresywne rodzaje muzyki mają ogromny wpływ na kształtowanie się agresywnych postaw młodych. Rodzice zbyt wymagający, rygorystyczni i agresywni pobudzają dzieci do agresywnych zachowań, sami są doskonałym przykładem jak być agresywnym. Rodzice zbyt liberalni, wychowujący swoje dzieci „bezstresowo”, zaspokajający wszystkie zachcianki dziecka kształtują w swoich pociechach postawy egocentryczne, którym wszystko wolno i którzy mogą znęcać się nad słabszymi. Rodziny rozbite, żyjące w ubóstwie, rodziny, gdzie jest nadużywanie alkoholu, gdzie są awantury i bójki mają bardzo duży wpływ na zachowanie „przyszłych agresorów”. RADY DLA RODZICÓW Ø Kochaj w sposób bezwarunkowy – reakcje agresywne występują wtedy, gdy zaburzona jest prawidłowa więź emocjonalna rodziców z dzieckiem. Agresywne zachowania wynikają właśnie z założenia, które robi mały człowiek, że nikt go nie kocha i nie zaspokaja w pełni jego potrzeb. Ø Określ wyraźnie zasady i granice postępowania wszystkich domowników. Stosuj mądrą dyscyplinę. Ø Pomagaj dziecku w odkrywaniu takich form wyrażania agresji, które są akceptowane społecznie. Dzieci biorące udział w zmaganiach sportowych czy współzawodnictwie w nauce przejawiają korzystne, a akceptowane społecznie formy agresji. Ø Kontroluj i ograniczaj oglądanie telewizji oraz udział w grach komputerowych. Ø Sprawdzaj, w jakim stanie twoje dziecko wraca z dyskoteki czy zabawy, czy nie używa alkoholu i narkotyków. Ø Zwracaj uwagę na dziwne zachowanie swojego dziecka, zastanów się, czy nie zachowuje się inaczej niż zwykle. Ø Zwróć uwagę w jakim towarzystwie obraca się twoje dziecko, czy nie ma wśród nich osób mających konflikty z prawem. Ø Staraj się zawsze wiedzieć, dokąd wychodzi twoje dziecko i o której wraca do domu. Ø Sprawdzaj postępy dziecka w nauce i jego zachowanie w szkole. Ø Zawsze miej czas dla swojego dziecka, poświęć mu swoją uwagę. Ø Prowadź otwarty dialog z dzieckiem. Ø Zawsze potępiaj agresję i przemoc. Ø Bądź zawsze przykładem nieagresywnego zachowania Walka z agresją jest procesem długotrwałym, często nieprzynoszącym wielkich sukcesów, ale cierpliwa, konsekwentna i sprawiedliwa postawa nauczyciela i rodzica może zaszczepić w dzieciach niechęć do agresji. Dzieci nie dość kochane lub kochane źle, samotne choć żyjące w rodzinach, spragnione czułości i ciepła, chociaż wzrastające w domu rodzinnym to w okresie młodzieńczym przyszli agresywni osobnicy. Rodzice i wychowawcy powinni na zawsze zapamiętać, że: „kiedy się dziecko wychowuje – uczy się je wychowywać, kiedy się mu prawi morały – uczy się je prawić morały, kiedy się wymyśla – uczy się wymyślać, kiedy się wykpiwa – uczy się wykpiwać, kiedy się je upokarza – uczy się je upokarzać, kiedy się je duchowo zabija – uczy się je zabijać”[1]. Europejska Karta Praw i Obowiązków Rodziców Rodzice, macie prawo: v do wychowywania swoich dzieci w duchu tolerancji i zrozumienia dla innych, bez dyskryminacji wynikającej z koloru skóry, rasy, narodowości, wyznania, płci oraz pozycji społecznej; v do uznania swego prymatu jako "pierwszych nauczycieli" swoich dzieci; v do pełnego dostępu do formalnego systemu edukacji dla swoich dzieci, z uwzględnieniem ich potrzeb, możliwości i osiągnięć; v dostępu do wszelkich informacji o instytucjach oświatowych, które mogą dotyczyć waszych dzieci; v wyboru takiej drogi edukacji dla swoich dzieci, która jest najbliższa Waszym przekonaniom i wartościom uważanym za najważniejsze dla rozwoju swoich dzieci; v domagania się od formalnego systemu edukacji tego, aby Wasze dzieci osiągnęły określoną wiedzę duchową i kulturową; v wpływać na politykę oświatową realizowaną w szkołach Waszych dzieci; v do wydawania opinii i przeprowadzania konsultacji z władzami odpowiedzialnymi za edukację na wszystkich szczeblach zarządzania oświatą; v do pomocy materialnej ze strony władz publicznych, eliminującej wszelkie bariery finansowe, które mogłyby utrudniać dostęp Waszych dzieci do edukacji; v żądać od odpowiedzialnych władz publicznych wysokiej jakości usług edukacyjnych.
Rodzice, Waszym obowiązkiem jest:
v wychowywanie swoich dzieci w duchu odpowiedzialności za siebie i za cały ludzki świat; v wychowywanie swoich dzieci w sposób odpowiedzialny i nie zaniedbywanie ich; v zaangażowanie się, jako partnerzy w nauczanie swoich dzieci w szkole; v przekazywanie wszelkich informacji szkołom, do których uczęszczają wasze dzieci, informacji dotyczących możliwości osiągnięcia wspólnych (tj. domu i szkoły) celów edukacyjnych; v dokonanie świadomego wyboru drogi edukacyjnej, jaką Wasze dzieci powinny zmierzać; v wychowywanie swoich dzieci w poszanowaniu i akceptowaniu innych ludzi i ich przekonań; v osobiste włączanie się w życie szkół swoich dzieci i stanowienie istotnej części społeczności lokalnej; v
tworzenie demokratycznych, reprezentatywnych organizacji
na wszystkich poziomach. Organizacje te będą reprezentowały rodziców v poświęcanie swojego czasu i uwagi swoim dzieciom i ich szkołom, tak aby wzmocnić ich wysiłki skierowane na osiągnięcie określonych celów nauczania; v
poznawanie
siebie nawzajem, współpracowanie ze sobą - i doskonalenie swoich umiejętności
"pierwszych nauczycieli" i partnerów |