Artykuły i porady

Szkolny rok się zaczął.

Szkolny rok się zaczął


Pierwsze rozstanie.

Pierwsze rozstanie



Dziecięca matematyka

Dziecięca matematyka

WSKAZÓWKI DO PRACY DOMOWEJ Z DZIECKIEM

 1.  NAUCZMY DZIECI SYSTEMATYCZNOŚCI/ WYRÓBMY NAWYK „SIADANIA DO LEKCJI”


2.   PRZYG0TUJMY DZIECKU MIEJSCE DO PRACY/ WYZNACZMY STAŁĄ PORĘ

3.   ZACHĘCAJMY  DZIECKO DO SAMODZIELNEJ NAUKI

4. SPRAWDZAJMY JAK POSTĘPUJE PRACA/ ZAGLĄDAJMY PRZEZ RAMIĘ/ DYSKRETNIE SPRAWDZAJMY JAK DZIECKO SOBIE RADZI/ BĄDŹMY W POBLIŻU

5.  NIE KRYTYKUJMY,  POWIEDZMY LEPIEJ ”WIDZĘ ŻE SIĘ STARASZ  ALE TUTAJ …………”

6.   ZACHĘCAJMY MÓWIĄC „NA PEWNO SOBIE PORADZISZ Z TYM  ZADANIEM, GDY SKOŃCZYSZ PRZYJDĘ ZOBACZYĆ JAK CI POSZŁO”

7.   NIE WYRĘCZAJMY DZIECKA, NIE POPĘDZAJMY….

8.  GDY DZIECKO PYTA NAS JAK WYKONAĆ ZADANIE, ODEŚLIJMY JE DO ŹRÓDŁA (np. słownika)

9.   NIE WYKONUJMY ZA DZIECKO PRACY DOMOWEJ

10.   WSPIERAJMY ALE NIE WYRĘCZAJMY!!!

11.   PRZECZYTAJMY Z DZIECKIEM TREŚĆ ZADANIA, ZADAJMY W MIARĘ KONIECZNOŚCI PYTANIA POMOCNICZE

12.  GDY PODCZAS SPRAWDZANIA PRACY DOMOWEJ ZNAJDZIEMY JAKIEŚ BŁĘDY LUB NIEDOCIĄGNIĘCIA, WSKAŻMY JE DZIECKU NIECH SAMO POPRAWI

13.   WARTO UZMYSŁOWIĆ DZIECKU, ŻE TO CZEGO SIĘ UCZY W SZKOLE JEST PRZYDATNE W ŻYCIU, JEŚLI WIDZIMY, ŻE DZIECKO NIE RADZI SOBIE Z JAKIMŚ PRZEDMIOTEM SPRÓBUJMY ZAINTERESOWAĆ GO NIM W NIETYPOWY SPOSÓB! OBEJRZYJCIE RAZEM FILM/IDŹCIE DO MUZEUM..

14.   GDY DZIECKO ZROZUMIE, ŻE ZDOBYTA WIEDZA PRZYDAJE SIĘ W ŻYCIU, CHĘTNIE BĘDZIE SIĘ UCZYĆ

15.   WSKAŻMY DZIECIOM TECHNIKI, UMIEJĘTNOŚĆ UCZENIA SIĘ TO NIE WIEDZA WRODZONA.

16.   KAŻDY MA OKREŚLONE PREDYSPOZYCJE DO UCZENIA SIĘ

(WZROKOWCY< SŁUCHOWCY< KINESTETYCY) POMÓŻMY DZIECKU OKREŚLIĆ JEGO WŁASNE

17.   OCZEKUJMY SUKCESU NA MIARĘ MOŻLIWOŚCI DZIECKA/ NAUCZYCIELE POMOGĄ JE OKREŚLIĆ

PRAWA OSIĄGANIA SUKCESÓW

  •   Szkolne sukcesy dzieci są bardziej prawdopodobne, jeśli rodzice przekazują im jednolite i jasno określone wymagania
  •   Dzieci łatwiej uczą się właściwych zachowań, jeśli mają odpowiednie modele do naśladowania.
  • Rozmawianie o dzieciach przy dzieciach może dramatycznie wpłynąć na ich zachowanie i poczucie własnej wartości.
  •   Przesadne reakcje rodziców na sukcesy i niepowodzenia dziecka prowadzą do odczuwania przez nie silnej presji w kierunku osiągania sukcesów bądź rozpaczy i zniechęcenia w wypadku porażki.
  •    Dzieci odczuwają większe napięcie wówczas, gdy mają coś zrobić, niż wtedy, gdy już to robią.
  •   Poczucie własnej wartości dzieci zdobywają przez pokonywanie przeszkód.
  •    Brak i nadmiar często objawiają się tak samo.
  •   Pewność siebie i poczucie odpowiedzialności za własne postępowanie dzieci zdobywają wtedy, gdy zakres ich swobód jest poszerzany stopniowo, w miarę dojrzewania.
  •   Dzieci przeciwstawiają się dorosłym, jeżeli jedno z rodziców poszukuje w dziecku sprzymierzeńca przeciwko drugiemu czy przeciwko nauczycielowi.
  •   Dorośli powinni unikać konfrontacji z dziećmi, dopóki nie są całkiem pewni, że są w stanie wyegzekwować swoje zakazy.
  •    Dzieci będą osiągać sukcesy tylko wtedy, gdy nauczą się funkcjonować w sytuacjach rywalizacji z innymi.
  •    Dzieci będą dążyły do osiągania sukcesów w nauce, jeśli dostrzegą związki pomiędzy wysiłkiem włożonym w proces uczenia się a uzyskiwanymi wynikami.

 

Literatura:

Rimm S.: Dlaczego zdolne dzieci nie radzą sobie w szkole, Syndrom Nieadekwatnych Osiągnięć Szkolnych

Rimm S. :Jak Wychować mądre dziecko

 

          JAK PRACOWAĆ Z DZIECKIEM W DOMU

W zakresie nauki czytania - czytanie dzieciom, najlepiej codziennie czytanie z jednoczesnym wskazywaniem palcem czytanego wyrazu (oko „idzie” za palcem), zastosowanie kolorowej nakładki na tekst ćwiczenia techniki głośnego czytania: sylab, wyrazów, zdań, tekstów czytanie wyrazów z zaznaczonymi kolorem sylabami dostarczanie dzieciom ciekawych dla nich tekstów do czytania w zależności od indywidualnych zainteresowań ćwiczenia syntezy i analizy sylabowej, potem syntezy i analizy głoskowej oraz ćwiczenia w wyróżnianiu sylab i głosek w nagłosie, wygłosie i śródgłosie, a także ćwiczenia w wyróżnianiu i liczeniu wyrazów w zdaniach i zdań

w tekście.

 W zakresie nauki pisania - zajęcia manualne, wykonywanie prac plastyczno-technicznych
z wykorzystaniem różnorodnych technik plastycznych wykonywanie symetrycznych ruchów rąk podczas rysowania w powietrzu szlaczki rysowane po linii, między liniami, według wzoru, ruchem ciągłym porównywanie obrazków, wyszukiwanie różnic, dorysowywanie brakujących elementów lub przedmiotów zwracanie uwagi na prawidłowy uchwyt narzędzia pisarskiego, stosowanie nasadek lub trójkątnych ołówków, kredek nauka prawidłowego kierunku kreślenia poszczególnych liter - nie szczędzić czasu i uwagi na utrwalanie tego nawyku „pisanie” liter dużymi ruchami w powietrzu zwracając   szczególną uwagę na kierunek ich kreślenia przywiązywanie uwagi do starannego prowadzenia zeszytów (na miarę możliwości dziecka) poświęcanie szczególnej uwagi

dzieciom leworęcznym wdrażanie dziecka do uważnego pisania, samokontroli i czujności ortograficznej.

W zakresie umiejętności matematycznych - ćwiczenia w określaniu położenia przedmiotów

w przestrzeni (określenia na, pod, za, obok, nad, przed, po lewej stronie, po prawej stronie, itp.), przy czym najlepiej rozpoczynać pracę od zabaw ruchowych z dziećmi układanie przedmiotów według poleceń, przechodząc potem do rysunków, klasyfikowanie przedmiotów według ich cech - stosowanie liczmanów, konkretnych przedmiotów, patyczków, w początkowej fazie liczenia (dopóki dziecko nie jest gotowe liczyć w pamięci) w ćwiczeniach stosować liczydło, uczyć je prawidłowych technik liczenia pilnowanie, aby dziecko przeliczało elementy od lewej strony do prawej

z jednoczesnym dotykaniem kolejnych liczmanów. Wszystkie umiejętności związane z ważeniem, mierzeniem, pomiarem objętości, obliczeniami pieniężnymi, kalendarzowymi, zegarowymi wykonywać najpierw praktycznie przy pomocy rzeczywistych przyborów takich jak: linijki, centymetry, zegary, kalendarze, pieniądze, waga i odważniki, butelki i pojemniki, ilustrowanie zadań z treścią. Stosowanie ciekawych i różnorodnych zadań rozwijających logiczne myślenie,

systematyczny trening liczenia w pamięci.

               




Kluczowe kompetencje w uczeniu się przez całe życie

Kluczowe kompetencje w postaci wiedzy, umiejętności i postaw odpowiednich do każdej sytuacji mają fundamentalne znaczenie dla każdego obywatela społeczeństwa opartego na wiedzy. Zapewniają wartość dodaną dla rynku pracy, spójność społeczną i aktywne obywatelstwo, oferując elastyczność i zdolność adaptacji, satysfakcję i motywację. Ponieważ powinny one zostać nabyte przez wszystkich, zalecenie to proponuje narzędzie odniesienia dla państw członkowskich Unii Europejskiej (UE) w celu zapewnienia pełnego włączenia tych kluczowych kompetencji do ich strategii i infrastruktury, zwłaszcza w kontekście uczenia się przez całe życie.

AKT

Zalecenie Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2006/962/WE z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie [Dz.U. L 394 z 30.12.2006].


Kompetencje kluczowe w procesie uczenia się przez całe życie to połączenie wiedzy, umiejętności i postaw odpowiednich do sytuacji. Są one szczególnie niezbędne do samorealizacji i rozwoju osobistego, integracji społecznej, bycia aktywnym obywatelem i zatrudnienia.

Kompetencje kluczowe mają istotne znaczenie w społeczeństwie wiedzy i gwarantują większą elastyczność siły roboczej, umożliwiając jej szybsze dostosowanie się do stałych zmian w świecie, w którym zachodzą coraz liczniejsze wzajemne powiązania. Stanowią również ważny czynnik innowacji, produktywności i konkurencyjności, a ponadto mają wpływ na motywację i zadowolenie pracowników oraz jakość pracy.

Osoby, które powinny nabyć kluczowe kompetencje, to:

  • młodzi ludzie kończący obowiązkową edukację i szkolenia, przygotowujące ich do dorosłego życia, zwłaszcza do życia zawodowego, a jednocześnie tworzące podstawy do dalszej nauki,
  • osoby dorosłe, przez całe życie, w trakcie procesu rozwijania i aktualizowania umiejętności.

Zdobywanie kluczowych kompetencji jest spójne z zasadami równości i dostępu dla wszystkich. Niniejsze ramy odniesienia dotyczą również w szczególności grup znajdujących się w niekorzystnej sytuacji, których potencjał edukacyjny wymaga wsparcia. Przykładowe grupy tego typu to osoby o niskich kwalifikacjach podstawowych, osoby przedwcześnie kończące naukę szkolną, osoby niepełnosprawne, migranci itp.

Osiem kluczowych kompetencji

Niniejszy dokument ramowy określa osiem kluczowych kompetencji i opisuje najważniejszą wiedzę, umiejętności i postawy związane z każdą z nich. Te kluczowe kompetencje to:

  • porozumiewanie się w języku ojczystym, czyli zdolność wyrażania i interpretowania pojęć, myśli, uczuć, faktów i opinii w mowie i piśmie (rozumienie ze słuchu, mówienie, czytanie i pisanie) oraz językowej interakcji w odpowiedniej i kreatywnej formie w pełnym zakresie kontekstów społecznych i kulturowych,
  • porozumiewanie się w językach obcych, co obejmuje – oprócz głównych wymiarów umiejętności porozumiewania się w języku ojczystym – mediację i rozumienie różnic kulturowych. Stopień biegłości zależy od kilku czynników oraz możliwości rozumienia ze słuchu, mówienia, czytania i pisania,
  • kompetencje matematyczne i podstawowe kompetencje naukowo-techniczne. Kompetencje matematyczne obejmują umiejętność rozwijania i wykorzystywania myślenia matematycznego w celu rozwiązywania problemów wynikających z codziennych sytuacji, z naciskiem na proces, działanie i wiedzę. Podstawowe kompetencje naukowo-techniczne dotyczą opanowania, wykorzystywania i stosowania wiedzy oraz metod objaśniających świat przyrody. Obejmują one rozumienie zmian powodowanych przez działalność ludzką oraz odpowiedzialność poszczególnych obywateli,
  • kompetencje informatyczne obejmują umiejętne i krytyczne wykorzystywanie technologii społeczeństwa informacyjnego (TSI), a tym samym podstawowych umiejętności w zakresie technologii informacyjnych i komunikacyjnych (TIK),
  • umiejętność uczenia się jest związana ze zdolnością konsekwentnego uczenia się, organizowania własnego procesu uczenia się, indywidualnie oraz w grupach, odpowiednio do własnych potrzeb, a także świadomością metod i możliwości,
  • kompetencje społeczne i obywatelskie. Kompetencje społeczne to kompetencje osobowe, interpersonalne i międzykulturowe oraz wszelkie formy zachowań przygotowujących osoby do skutecznego i konstruktywnego uczestnictwa w życiu społecznym i zawodowym. Jest to związane z dobrem osobistym i społecznym. Ważne jest zrozumienie zasad postępowania i zwyczajów w różnych społeczeństwach i środowiskach, w których funkcjonują dane osoby. Kompetencje obywatelskie, a zwłaszcza znajomość pojęć i struktur społecznych i politycznych (demokracji, sprawiedliwości, równości, obywatelstwa i praw obywatelskich), przygotowują do angażowania się w aktywne i demokratyczne działania,
  • poczucie inicjatywy i przedsiębiorczość to zdolność do wcielania pomysłów w czyn. Jest to kreatywność, innowacyjność i podejmowanie ryzyka, a także zdolność do planowania przedsięwzięć i prowadzenia ich dla osiągnięcia zamierzonych celów. Dana osoba ma świadomość kontekstu swojej pracy i jest zdolna do wykorzystywania pojawiających się szans. Jest to podstawa do nabywania bardziej konkretnych umiejętności i wiedzy potrzebnych tym, którzy podejmują przedsięwzięcia o charakterze społecznym lub handlowym lub w nich uczestniczą. Powinno to obejmować świadomość wartości etycznych i promować dobre zarządzanie,
  • świadomość i ekspresja kulturowa, co obejmuje docenianie znaczenia twórczego wyrażania idei, doświadczeń i emocji za pośrednictwem szeregu środków wyrazu (muzyki, sztuk teatralnych, literatury i sztuk wizualnych).

Wszystkie te kluczowe kompetencje są wzajemnie zależne, a w każdym przypadku kładzie się nacisk na krytyczne myślenie, kreatywność, inicjatywę, rozwiązywanie problemów, ocenę ryzyka, podejmowanie decyzji i konstruktywne kierowanie emocjami.




AGRESJA

 W ostatnich latach w Polsce obserwuje się wzrost agresji wśród dzieci   i młodzieży. W coraz większym stopniu zjawisko agresji zauważalne jest   w szkole.

Agresja to  takie  zachowanie, które  jest  umyślnym  działaniem  na  szkodę  jednostki  lub  jej  własności  i  tego  działania  nie  da  się  społecznie  usprawiedliwić. Dla  zaspokojenia  własnych  potrzeb  lub z  powodów  trudno  wytłumaczalnej  wrogości  agresywny  człowiek  oddziałuje  agresywnym  zachowaniem  lub  przemocą  na  osoby  lub  przedmioty  ze  swojego  otoczenia.

  Istnieją  różne  rodzaje  agresji:

1.      agresja  werbalna  występuje  wtedy, gdy  w  stosunku  do  innych  używane  są  przez  napastnika  przezwiska, wyzwiska, przekleństwa, groźby, pokazywane  są  obraźliwe  jednoznaczne  gesty, oskarżanie, plotki, przedrzeźnianie, robienie  min  i  wreszcie  krzyk.

2.    agresja  fizyczna  to  przede  wszystkim  u  małych  dzieci  tupanie, padanie  na  podłogę, bicie  pięściami, bicie  kolegi  lub  koleżanki, a  u  starszych  agresorów  napaści, wymuszenia, razy  zadawane  rękami, pałkami, zranienia  nożem, przypalanie  papierosem  oraz  kradzieże.

3.    agresja  instrumentalna  ma  miejsce  wtedy, gdy  agresor  długim, przeraźliwym  krzykiem, poszturchiwaniem, biciem, nękaniem, groźbą  zamierza  zdobyć  od  słabszych  od  siebie   pieniądze, pożywienie, cenne  przedmioty, rzeczy, którymi  może  przed  innymi  szpanować. Innych  sposobów  zdobycia  tych  dóbr  agresywny  człowiek  nie  widzi. Jedynym  sposobem  jest  przemoc.

4.    agresja  wroga  występuje  u  osobników  bardzo  zdegenerowanych, dla  których  agresja  słowna  i  fizyczna  to  sposób  bycia, zwracania  na  siebie  uwagi, zdobywania  pozycji  w  środowisku. Oni  biją  dla  samej  przyjemności  bicia, napadają, kradną, bo  to  jest  ich  sposób  na  życie.

 Najczęściej zauważalnymi przejawami agresji w naszej szkole są:

·               agresja słowna (wulgaryzmy, przezwiska, wyśmiewanie),

·               agresja fizyczna (popychanie, „drobne bójki”).

 Najbliższe środowisko czyli rodzina, rówieśnicy i podwórko oraz telewizja, gry komputerowe i niektóre  agresywne  rodzaje  muzyki  mają ogromny wpływ  na  kształtowanie  się  agresywnych  postaw  młodych.

                Rodzice zbyt wymagający, rygorystyczni i agresywni  pobudzają dzieci do agresywnych zachowań, sami są doskonałym przykładem jak być agresywnym. Rodzice zbyt liberalni, wychowujący swoje  dzieci „bezstresowo”, zaspokajający  wszystkie zachcianki dziecka kształtują w swoich pociechach postawy  egocentryczne, którym wszystko wolno i którzy  mogą  znęcać  się  nad słabszymi. Rodziny rozbite, żyjące w ubóstwie, rodziny, gdzie jest  nadużywanie  alkoholu, gdzie są awantury i bójki mają bardzo duży wpływ na zachowanie „przyszłych  agresorów”.                                      

 RADY DLA RODZICÓW

    Ø Kochaj w sposób bezwarunkowy – reakcje agresywne występują wtedy, gdy zaburzona jest prawidłowa więź emocjonalna rodziców z dzieckiem. Agresywne zachowania wynikają właśnie z założenia, które robi mały człowiek, że nikt go nie kocha i nie zaspokaja w pełni jego potrzeb.

    Ø Określ wyraźnie zasady i granice postępowania wszystkich domowników. Stosuj mądrą dyscyplinę.

    Ø Pomagaj dziecku w odkrywaniu takich form wyrażania agresji, które są akceptowane społecznie. Dzieci biorące udział w zmaganiach sportowych czy współzawodnictwie w nauce przejawiają korzystne, a akceptowane społecznie formy agresji.

    Ø Kontroluj i ograniczaj oglądanie telewizji oraz udział w grach komputerowych.

    Ø Sprawdzaj, w jakim stanie twoje dziecko wraca z dyskoteki czy zabawy, czy nie używa alkoholu i narkotyków.

    Ø Zwracaj uwagę na dziwne zachowanie swojego dziecka, zastanów się, czy nie zachowuje się inaczej niż zwykle.

   Ø Zwróć uwagę w jakim towarzystwie obraca się twoje dziecko, czy nie ma wśród nich osób mających konflikty z prawem.

   Ø Staraj się zawsze wiedzieć, dokąd wychodzi twoje dziecko i o której wraca do domu.

Ø  Sprawdzaj postępy dziecka w nauce i jego zachowanie w szkole.

Ø  Zawsze miej czas dla swojego dziecka, poświęć mu swoją uwagę.

Ø  Prowadź otwarty dialog z dzieckiem.

Ø  Zawsze potępiaj agresję i przemoc.

Ø  Bądź zawsze przykładem nieagresywnego zachowania

 Walka z agresją jest procesem długotrwałym, często nieprzynoszącym wielkich sukcesów, ale cierpliwa, konsekwentna i sprawiedliwa postawa nauczyciela i rodzica może zaszczepić w dzieciach niechęć do agresji.

 Dzieci nie dość kochane lub kochane źle, samotne choć żyjące  w rodzinach, spragnione czułości i ciepła, chociaż wzrastające w domu  rodzinnym  to w okresie młodzieńczym przyszli agresywni osobnicy. Rodzice i wychowawcy  powinni  na  zawsze  zapamiętać, że:

         „kiedy  się  dziecko  wychowuje – uczy  się  je  wychowywać,

           kiedy  się  mu  prawi  morały – uczy  się  je  prawić  morały,

           kiedy  się  wymyśla – uczy  się  wymyślać,

           kiedy  się  wykpiwa – uczy  się  wykpiwać,

           kiedy  się  je  upokarza – uczy  się  je  upokarzać,

           kiedy  się  je  duchowo  zabija – uczy  się  je  zabijać”[1].


[1]              Vasta  R., Haith  M., Miller  S.A: Psychologia  dziecka. Warszawa  1995, s. 103.


Europejska Karta Praw i Obowiązków Rodziców

                Rodzice, macie prawo:

v  do wychowywania swoich dzieci w duchu tolerancji i zrozumienia dla innych, bez dyskryminacji wynikającej z koloru skóry, rasy, narodowości, wyznania, płci oraz pozycji społecznej;

v  do uznania swego prymatu jako "pierwszych nauczycieli" swoich dzieci;

v  do pełnego dostępu do formalnego systemu edukacji dla swoich dzieci, z uwzględnieniem ich potrzeb, możliwości i osiągnięć;

v   dostępu do wszelkich informacji o instytucjach oświatowych, które mogą dotyczyć waszych dzieci;

v  wyboru takiej drogi edukacji dla swoich dzieci, która jest najbliższa Waszym przekonaniom i wartościom uważanym za najważniejsze dla rozwoju swoich dzieci;

v  domagania się od formalnego systemu edukacji tego, aby Wasze dzieci osiągnęły określoną wiedzę duchową i kulturową;

v  wpływać na politykę oświatową realizowaną w szkołach Waszych dzieci;

v  do wydawania opinii i przeprowadzania konsultacji z władzami odpowiedzialnymi za edukację na wszystkich szczeblach zarządzania oświatą;

v  do pomocy materialnej ze strony władz publicznych, eliminującej wszelkie bariery finansowe, które mogłyby utrudniać dostęp Waszych dzieci do edukacji;

v  żądać od odpowiedzialnych władz publicznych wysokiej  jakości usług edukacyjnych.

 

Rodzice, Waszym obowiązkiem jest:

 

v   wychowywanie swoich dzieci w duchu odpowiedzialności za siebie i za cały ludzki świat;

v  wychowywanie swoich dzieci w sposób odpowiedzialny i nie zaniedbywanie ich;

v   zaangażowanie się, jako partnerzy w nauczanie swoich dzieci w szkole;

v   przekazywanie wszelkich informacji szkołom, do których uczęszczają wasze dzieci, informacji dotyczących możliwości osiągnięcia wspólnych (tj. domu i szkoły) celów edukacyjnych;

v   dokonanie świadomego wyboru drogi edukacyjnej, jaką Wasze dzieci powinny zmierzać;

v   wychowywanie swoich dzieci w poszanowaniu i akceptowaniu innych ludzi i ich przekonań;

v   osobiste włączanie się w życie szkół swoich dzieci i stanowienie istotnej części społeczności lokalnej;

v   tworzenie demokratycznych, reprezentatywnych organizacji na wszystkich poziomach. Organizacje te będą reprezentowały rodziców
i ich interesy.

v   poświęcanie swojego czasu i uwagi swoim dzieciom i ich szkołom, tak aby wzmocnić ich wysiłki skierowane na osiągnięcie określonych celów nauczania;

v  poznawanie siebie nawzajem, współpracowanie ze sobą - i doskonalenie swoich umiejętności "pierwszych nauczycieli" i partnerów
w kontaktach szkoła - dom.